Ik wil mijn eigen lied ten gehore brengen!

Als mens en ook als ouder, veranderen we elke dag. Daarom ben ik niet meer de moeder die ik vroeger was. En soms zou ik willen dat ik de opvoeding van mijn kinderen, met de wijsheid van nu over kon doen. Zo werkt het helaas niet. De pijn hiervan zullen we moeten loslaten. Dit kan alleen door vergeving en dit is een begrip dat vele facetten raakt van de relatie waar het omgaat, maar ook van jezelf. Hoe kun je verder? Een vraag die mij nog altijd slapeloze nachten bezorgt.

Er zijn honderden gezinssituaties te bedenken waarin je als ouder tekort bent geschoten. En er zijn tegelijkertijd honderden gezinssituaties te bedenken waarin jouw ouders tekort zijn geschoten. Gevoelens hierover kunnen een muur optrekken tussen jou en je ouders, maar ook tussen jou en je kinderen.

Steeds weer dezelfde wrijving, woordenwisseling en kilte, waardoor je niet meer spontaan en open met elkaar om kunt gaan. Of die er zelfs voor zorgen dat je elkaar bepaalde periodes in je leven niet meer ziet. Vaak gaat het over principes, en die zitten in het hoofd. Het zou beter kunnen gaan om de liefde in je hart, en die is er altijd tussen ouders en kinderen. "Vergeven is de hoop loslaten dat het anders kon of moest zijn". Het is het loslaten van de boosheid, de beschuldigingen, het slachtofferschap, de wrok, soms het gelijk willen hebben, maar bovenal de pijn en het verdriet die ontstaan zijn, de afstand die er is of geweest is, tussen mensen van wie je zo ontzettend veel houdt.

Voordat je kunt vergeven moet je natuurlijk eerst verwerken wat jou zoveel pijn gedaan heeft. Soms moet een jongere bijvoorbeeld eerst zijn eigen plek in het leven vinden, voordat hij zich weer met jou -als ouder- kan verzoenen. Vergeving gaat vooral om iets wat de ander jou heeft aangedaan (vaak niet moedwillig), maar jij beslist de wrok hierover los te laten zodat je jezelf weer met de ouder kan verbinden vanuit liefde. Want als de wrok over dingen niet kan worden losgelaten, dan lukt deze verbinding niet en blijf je in 'oude patronen' vervallen. En het leven is hiervoor toch veel te kort? Wat ben ik dankbaar en dat mijn moeder en ik de laatste jaren van haar leven zo liefdevol in verbinding waren, iets om elke dag te koesteren. Liefde tussen ouders en kinderen is ongeëvenaard.

Onze ouders moesten 'roeien met de riemen die ze hadden' en datzelfde geldt voor ons in de ouderrol. Door onze problemen als ouder, (bijvoorbeeld depressie, burn-out, geldproblemen, scheidingen) ontnemen we onze kinderen veel en dat doet pijn. Het gaat voor hen over een basis en over zelfvertrouwen, waarin ze voelen niet voldoende te hebben gekregen. Toch geloof ik er in dat alle ouders écht geven wat ze kunnen en soms overkomen de dingen je ook.

Tijdens de zwangerschap van ons eerste kind kreeg ik van binnenuit de behoefte om mezelf te verdiepen in spiritualiteit. Ik vroeg mij voortdurend af wie ik eigenlijk was en wat ik in het leven te doen had. Ik kwam erachter dat ik -vanuit overleving- een groot ego had opgebouwd. Ik wilde van waarde zijn en iets betekenen in de wereld. Toch had ik veel negatieve overtuigingen over mezelf en zat ik in patronen die ik moeilijk los kon laten. Ik was bang voor afkeuring en was veel op zoek naar waardering van anderen. Door zelfontwikkeling kwam ik erachter dat ik de persoon niet was, die ik dacht te zijn en ging ik door een lang persoonlijk traject om te ontdekken wie ik nou écht was als mens. 

Ik ben gaan begrijpen dat het opgebouwde ego mij bescherming gaf en mij hielp opkomen voor mezelf. Mijn leven is namelijk best heftig gestart en ik heb veel problemen gehad in mijn jeugd. Verbinding maken met mezelf of met anderen, dat lukte mij niet. Ik ben mij toen gaan verdiepen in de antroposofie en deze filosofie gaf mij vervolgens veel inzichten. Door lichaamsgerichte therapieën kreeg ik meer verbinding tussen mijn hoofd, hart en buik en daardoor met mezelf en van daaruit ook met anderen.

Als ik nu terugkijk dan zie ik dat ik zó bang was om niet goed genoeg te zijn. Faalangst was 'de rode draad' in mijn jeugd. Ik mocht er niet echt zijn zoals ik was, het moest altijd beter. Er was een voortdurende angst in mij aanwezig om afgewezen te worden, dus vrijheid en zelfliefde waren ver te zoeken.

Als ik kijk waar ik nu sta in het leven, dan voel ik dankbaarheid voor alles wat ik als mens bereikt heb en dan bedoel ik vooral voor mezelf. Ik heb vertrouwen en autonomie ontwikkeld en er is verdieping gekomen in veel relaties.

Ik loop nu elke ochtend vroeg met mijn hondje door het bos en geniet dan van de stilte en de fluitende vogeltjes. Ik voel rust en ik voel mij heel. Wat is het fijn dat ik mezelf niet meer voortdurend hoef te bewijzen of andere mensen nodig heb voor erkenning. Ook ben ik mezelf vrijer gaan uiten en ben ik met zangles begonnen. Vroeger bij mij thuis werd 'The Young Messiah' veel gedraaid en als kind zong ik deze altijd dagenlang mee op mijn kamer. Nu leer ik hoe ik bij de hoge noten kom, wat een rijkdom.

Soms zijn er ook dagen dat ik het allemaal niet meer weet en de twijfel vanuit mijn hoofd weer toeslaat. Of er ontstaat vanuit het niets een grote miscommunicatie op mijn werk. Of ik voel intens verdriet om gemis in de verbinding met mijn eigen (volwassen) kinderen. Mijn hart doet dan letterlijk pijn. In de valkuil stappen door mezelf verantwoordelijk te gaan voelen voor een ander, dat wil ik niet meer.

Het enige wat ik dan kan doen is mijn hart openen en communiceren hoe ik het voel. Dergelijk verdriet hebben we als ouder te VERDUREN...

Het is nodig om je eigen energie vast te houden en de ander in z'n waarde te laten. We hebben allemaal ons proces te gaan en ook onze kinderen mogen we hiervoor de ruimte geven. Los komen van belemmerende overtuigingen, schaamte en onzekerheid, dat is een lange weg. Mijn uitdaging is om in zelfliefde te blijven en te voelen dat de liefde tussen ouders en kinderen altijd blijft stromen. Een mooie gedachte want die liefde kan alleen maar een mooie uitkomst hebben.

Eindelijk voel ik wie ik ben en wat ik te doen heb in dit leven. Wat een dankbaarheid en geluk voel ik wanneer ik dit schrijf. Omarmen wat er op mijn pad komt en in verbinding te blijven met mezelf, wat er ook gebeurt.

De eindconclusie is dan ook: mijn ziel is in al die jaren krachtiger geworden dan mijn ego. Het werken met kinderen is mijn spirit en ik wens mezelf en iedereen om mij heen om -in verbinding met elkaar- onze zielsmissie te mogen verwezenlijken.